Sinterklaas

Van mijn oude blog een verhaaltje weggehaald om opnieuw te vertellen..


Sinterklaas:
Als de bladeren van de bomen zijn dan komt Sinterklaas, zei mijn moeder vroeger altijd. Ik hielp de boom naast het schuurtje af en toe een handje door er eens flink aan te schudden. Sinterklaas was vroeger een man om bang van te zijn, als je stout was geweest en dat was je vroeger veel sneller dan tegenwoordig het geval is, dan kreeg je geen cadeautjes en in het ergste geval ging je in de zak mee naar Spanje. Ik heb wat in de zenuwen gezeten in die tijd van het jaar en ik denk dat ik toen ook een voorbeeldig en braaf meisje geweest ben, in tegenstelling tot de rest van het jaar.

 Behalve dan in de vastentijd want dan moest je elke dag naar de kerk en als je lief geweest was en elke dag gebeden had dan mocht je een plaatje kleuren op de veertig-dagen-kaart ten teken dat je je gedragen had. Je verdiende daarmee een stel aflaten en een klein stukje van je plekje in de hemel.

Zwarte Piet heeft me nooit meegenomen in de jute zak en ik heb ook altijd wel een cadeautje gekregen. Sinterklaas kwam nooit in persoon bij ons thuis. Ik zag hem wel door de straat lopen en aanbellen bij andere mensen. Dan zat ik altijd met kloppend hart op de trap te wachten, maar hij kwam niet. Op 5 december mochten we 's morgens voordat we naar school gingen een soepbord op de tafel in de huiskamer zetten met een tekening en een wortel voor het paard (meestal hadden we die dag wortelenstamppot). Die morgen op school duurde altijd veel langer dan alle andere morgens en na schooltijd renden we zo snel als we konden naar huis.

Vader hield ons tegen in de gang, plaagde ons door te zeggen dat de sint niet was geweest. Als we dan eindelijk de kamer binnen mochten was het daar donker omdat de gordijnen dicht waren, maar je rook de pepernoten en de chocolade al bij het binnengaan. In mijn herinnering was het was altijd heel veel, de tafel stond boordevol en we mochten snoepen zoveel als we wilden wat uiteindelijk altijd weer drie kinderen met maagpijn tot resultaat had, maar het was en bleef een feest.

Het was eigenlijk best raar dat de sint bij ons 's middags kwam en niet 's nachts zoals het eigenlijk hoorde, het heeft lang geduurd voordat ik begrepen heb dat dat te maken had met het feit dat mijn vader altijd middagdienst had op de steenkoolmijn en dat hij er op die manier wel bij kon zijn zonder dat hij extra vroeg hoefde op te staan. In het dressoir hadden we alledrie een eigen deurtje met het er achterliggende kastje voor onszelf. Daarin bewaarden we voor zolang als het duurde onze pepernoten, chocolade letter en de gevulde muizen in een schoendoos. Het brave meisje was dan allang weer verdwenen en ik knabbelde stiekum mee aan de letter van broer en zus en ruilde alles wat ik niet lekker vond om voor alles wat ik heel graag had.

De zwarte pieten hebben het nooit kunnen zien want die waren tegen die tijd allang weer het land uit en het jaar erna was ik weer braaf vanaf eind november tot begin december.

dieet

Dus, ik ben in de Jumbo en koop een zak hondenvoer voor mijn hond. Ik sta in de rij voor de kassa en zo'n vrouw achter me vraagt of ik een hond heb. Waarom zou ik anders hondenvoer kopen, TOCH? Dus ik zeg impulsief, nee, ik heb geen hond, ik begin gewoon opnieuw aan het Pedigree Dieet, ik zou er waarschijnlijk niet aan moeten beginnen want de vorige keer eindigde ik in het ziekenhuis. Maa
...r goed, ik was 20 kilo kwijtgeraakt voordat ik op de IC wakker werd met allerlei slangetjes die uit bijna elke ingang van mijn lijf kwamen en infusen in allebei mijn armen. Ik vertelde haar dat het op zich een perfect dieet was. Alles wat je hoeft te doen, is een handvol brokken in je zakken stoppen en wanneer je trek hebt, dan neem je een brok. De voeding is qua voedingswaarde compleet, dus het werkt goed en nu ging ik het opnieuw proberen (bijna iedereen luisterde op dat moment geboeid mee). Ze keek me aan alsof ze water zag branden en ze vroeg of ik op de IC was beland omdat ik vergiftigd was door dat hondenvoer. Ik zei: “nee, ik stapte van de stoep af om aan een poedels kont te ruiken en toen was ik door een auto geschept.” Ik dacht dat die knul achter haar een hartaanval zou krijgen van het lachen, hij bleef erin! Je kunt maar beter opletten wat je me vraagt want je kunt zo'n antwoord verwachten. Ik heb alle tijd van de wereld om gekke dingen te bedenken om te zeggen... Nu je dit gelezen hebt, moet ik je wel in alle eerlijkheid bekennen dat ik bovenstaande gekopieerd heb. Dus, kopieer dit en laat een ander ook lachen, ik wilde je even laten lachen :)

oktoberfeest

 

Sittard is weer in de ban van het oktoberfeest.
Het grootste najaarsfeest in het zuiden wordt het genoemd. Van vrijdag 12 oktober tot en met woensdag. Vijf dagen met een vol programma, met een grote kermis, met een versierde stad en heel veel mensen die hun dirndel en lederhosen uit de kast halen om aldus gekleed mee te genieten van alle festiviteiten.

Voor degenen die zo'n outfit ambiëren is er zelfs een tent op het terrein waar je kunt passen en kopen.
De traditie van dit feest bestaat al een aantal jaren en ik was er nog nooit geweest.

Nu kleindochter echter groot genoeg is om al die kleuren, al die geluiden en al die fantastische indrukken te gaan beleven ben ik toch maar mee gegaan om mee te genieten.

das boot

Gezeten aan de kant van het kanaal zag ik een mooie boot aan komen varen. Een witte boot met veel blauw en een Duitse vlag. Op het achterdek zat een vrouw te lezen en het geheel maakte een jaloersmakende relaxte indruk.
Op het moment dat de boot bijna bij me was hoorde ik vanuit de stuurhut een luide mannenstem: "wo ist den mein caffee?" De vrouw legde het tijdschrift even op haar schoot en luisterde met een geirriteerde blik naar de stem. Ze zuchtte en nam het tijdschrift weer in haar handen. Even later weer die mannenstem die das Weib vervloekte. Hij vroeg zich af waarom ze überhaupt mee gekomen was en waarom hij altijd alles alleen moest doen.
De vrouw ontmoette op dat moment mijn blik. Ik kon op die afstand niet zien of ze bloosde, maar ik kon het me wel voorstellen.
Ze haalde haar schouders op in onverschilligheid en verdiepte zich weer in haar leesblad.
Ik verwachtte de mannenstem weer, maar het bleef stil.
Waarschijnlijk hadden deze twee mensen een soort van ritueel, een soort van gewoonte om op deze manier te communiceren.

Het relaxte van de aanblik van die boot was ineens een stuk minder jaloersmakend...

tijd voor verandering

Ik was het zwarte beeld van mijn weblog zooo moe...
er moest wat kleur bij.


foto is gemaakt door Paul Croes

tactiek

Al een paar weken lagen er rupsenstrontjes op de vensterbank, geen rups te bekennen en ook geen vraat aan de vetplant....mmm....vreemd.
Misschien zat er iets in de aarde, dus nieuwe aarde, niks gezien en toch weer strontjes op de vensterbank....
Totdat ik gistermorgen zo'n korreltje zag vallen. AHA!!
Op het moment dat ik de plant vastpakte viel er iets omlaag op de aarde, een stokje...??

Voorzichtig heb ik het "stokje"aangeraakt en het kronkelde heel even maar werd daarna weer "gewoon" een stokje.

Ik heb hem buiten op de stoep gelegd waar het doodstil bleef liggen, vijf minuten, tien minuten en toen moest ik een half uurtje weg. Maar bij thuiskomst heb ik meteen even gekeken en de stoep was leeg.

En de vensterbank vanmorgen ook!!

woedend wieden

Geregeld kom ik hem tegen, de man die zo'n verschrikkelijke vorm van de ziekte Bechterew
heeft dat hij met gebogen hoofd door het leven moet ( ik denk tenminste dat het dat is) . Als ik hem tegen kom op de stoep verwacht ik telkens weer dat hij me ondersteboven zal lopen. Hij ziet me immers niet aankomen. Maar op het laatste moment heft hij zijn hoofd ietsje op en trekt hij zijn wenkbrauwen tot het uiterste omhoog waardoor hij me even kan zien. Op mijn "goededag" krijg ik dan een onverstaanbare mompel, of helemaal geen reactie.
Het is een beetje een vreemde man, hij woont in een pension en niemand weet waar hij vandaan komt.
Geen baan, want hij loopt op alle momenten van de dag door het dorp.
Dát hij geen baan heeft kan ik me voorstellen, of ze zouden hem moeten inzetten om knoopjes te sorteren of pillen in doosjes doen. In ieder geval iets waarbij een gebogen hoofd een pre kan zijn.
Wat zou hij doen om zijn tijd om te krijgen, behalve kijken naar verloren goederen die op de grond liggen.

Vorige week zag ik dat het fietspad waar ik langs liep bezaaid was met pollen gras en onkruid en een eindje verderop zag ik de man met het gebogen hoofd. Hij was het onkruid aan het wieden dat langs dat fietspad groeide. Het zweet liep langs zijn hoofd en hij was zo intensief bezig dat hij me niet opmerkte, geen krampachtig opgeheven hoofd met dito wenkbrauw. Een groot mes in zijn handen waarmij hij verwoed de pollen wiede die hij met een woedend gebaar achter zich op dat fietspad gooide.
Een goede manier om eventuele frustraties kwijt te worden denk ik en hij kan voorlopig nog vooruit..

twee minuten stilte

Gisteren stopte de trein van Arena-Bijlmer-Amsterdam richting Utrecht om acht uur s'avonds. Iedereen in de wagon keek verbaasd rond en hier en daar klonk gemor. Toen hoorden we de conducteur omroepen dat de trein stopte vanwege de nationale twee minuten stilte in verband met dodenherdenking.

En het werd stil.

Tegenover mij zat een Aziatisch meisje dat ijverig zat te schrijven in een Aziatisch geschrift. Zij heeft waarschijnlijk geen idee gehad wat er gebeurde. Aan de andere kant van het gangpad zat een jonge vrouw te tikken op het schermpje van haar mobiele telefoon. Zij moet wel geweten hebben wat die twee minuten voor bedoeling hebben, maar ze staat vanwege haar jonge leeftijd heel ver weg van de tweede wereldoorlog en waarschijnlijk is er ook recent niemand overleden aan oorlogsgeweld in haar omgeving. Maar ze was in ieder geval stil.
Twee jonge meisjes moesten af en toe een beetje giechelen, een oudere mevrouw sloot haar ogen.

Om me heen kijkend denk ik aan al die mensen die nu herdacht worden en aan al die mensen die op welke manier dan ook de sporen van oorlogsgeweld met zich mee dragen.


Twee minuten maar, twee minuten zijn zo voorbij, leed om een geliefd iemand die omkomt in een oorlog duurt voor altijd.

in mei legt ieder..

in mei legt ieder vogeltje een ei, behalve de kwartel en de griet die leggen in mei niet.
zo leerden we dat kleine versje/spreukje vroeger op school.
De merel op onderstaande foto weet dat dus niet en legde haar ei al in april.

Ik zag haar ijverig bouwen de laatste tijd in de struik in onze tuin en nu zit ze al te broeden.

slim truukje

voor die telkens weer afzakkende rits in je broek:

sint Joep

Gisteren was het sint Joep in Sittard, de jaarmarkt trok weer heel veel publiek. De standwerkers riepen om het hards om hun handel kwijt te worden en om een eervolle vermelding binnen te slepen. Het is een van de oudste en een van de grootste jaarmarkten van Nederland.  Zo'n 5 kilometer marktkramen staan dan in de Sittardse binnenstad opgesteld, en een 70-tal standwerkers, waaronder burgemeester Sjraar Cox, boden op een aanstekelijke manier hun producten of diensten aan het publiek aan. Het was een dag die enorm veel bezoekers van buiten trok en ook een die door vele oud-Sittardenaren werd benut om de stad weer eens te bezoeken. In de Sittardse café's is het dan ook vaak alsof je een reünie binnenvalt: tal van oude bekende loop je er - vanwege de drukte vaak letterlijk - tegen het lijf.
Ik was er zelf al een aantal jaren niet meer geweest en werd aangenaam verrast door een driemansband die met een tuba, trommel en gitaar het publiek vermaakte en ook door het duo verkleed als dwerg die door de stad liepen.

ja maar, nee

ja maar ik ben te oud
ja maar ik heb geen tijd
ja maar ik kan toch niet doen alsof
ja maar ik doe het altijd zo
ja maar wat zullen ze wel niet denken
ja maar, ja maar, ja maar.
Een goede tweede is het woordje eigenlijk....
eigenlijk moet ik nog.....
eigenlijk zou ik dit .....
eigenlijk kan dit toch niet
eigenlijk had ik willen zeggen...
En is alles wat vóór de woordjes ja maar staat een leugen?
Ik wil je wel helpen maar....Dus zou je eigenlijk nee willen zeggen?
En waarom is het toch zoooooo moeilijk om NEE te zeggen???
Ik ga er in ieder geval eens goed over nadenken.....

bruidegom en bruidegom

Gisteren was ik uitgenodigd voor het huwelijk van twee oud-collega's cq vrienden. Ze trouwden met medewerking van het programma: "welkom op mijn bruiloft". En omdat die uitzending pas op 18 maart is mag ik niet al te veel uit de school klappen. Wat ik wel mag verklappen is dat het een prachtige bruiloft was en dat ik zelden zoveel liefde heb gezien bij een huwelijksvoltrekking.
Vanwege de deftigheid heb ik op de valreep nog een mooie corsage gemaakt die overdag op m'n hoed/ bandeau kon en s'avonds op mijn jurk.

Tussen Kunst en Kitsch

Maandag 13 februari waren we te gast bij het programma "Tussen kunst en Kitsch" in het in Continium in Kerkrade. We hadden kaarten voor het tijdstip van 12.00 uur en op dat uur mochten we naar beneden naar de kantine waar we een consumptie konden gebruiken in afwachting van het moment dat we daadwerkelijk met onze meegebrachte kunst of kitsch naar de deskundigen mochten gaan. We hadden een nummertje gekregen en om het halve uur mochten er vijftig mensen doorstromen. Het wachten werd aangenaam gemakkelijk gemaakt door alle mensen om ons heen. Mensen met enorme pakketten, met grote tassen vol spullen, met beelden en zelfs met kasten.

Eenmaal binnen ging ik op zoek naar meneer Aardewerk die van het zilver was. Helaas was de man bezig met een opname en moesten we een tijdje op hem wachten. Dat gaf echter de gelegenheid om eens rond te neuzen en zo zagen we bij de sieraden dat een mevrouw met een bijzondere hanger gevraagd werd om mee te werken aan een aparte opname. Zij weigerde dat omdat ze dat niet "trok". De deskundige de heer Akkermans wees haar erop dat ze du moment dat ze over de drempel van het programma stapte min of meer verplicht was om mee te werken. Ze vroeg daarop aan een mevrouw naast haar die ze niet kende of die haar wilde vertegenwoordigen. Onder protest ging Dhr Akkermans daar mee akkoord. De mevrouw had een gouden hanger met een in lavasteen uitgesneden afbeelding van een godin. Ze had dat sieraad ergens uit een bak gegrabbeld op een rommelmarkt. Het droomscenario dus.

 Uiteindelijk was meneer Aardewerk ook weer terug en kon ik hem mijn vreemde lepeltje laten zien. Het bleek een apothekerslepeltje te zijn. De apotheker mengde er poeders mee, of smolt een tablet in wat water. Door het schudden van het lepeltje zeefde hij alles dmv het zeefje in het kommetje van de lepel. Het materiaal stelde niet zo veel voor het was zilverpleet, maar het model was wel curioos.

Mijn volgende object moest beoordeeld worden door Dhr J. Polak die de niet westerse kunst voor zijn rekening nam. Daar stond een lange rij mensen te wachten met de meest uiteenlopende voorwerpen bij zich. Er waren zowieso mensen bij die met grote pakketten en zware tassen sjouwden. Maar het wachten bij meneer Polak was geen straf, de man had zichtbaar plezier in zijn werk en met veel humor behandelde hij de kunst, maar vooral de kitsch. "Zet hier maar een mooie bos bloemen in mevrouw"zei hij tegen de dame met een vaasje zonder waarde. Mijn zilveren gesp vond hij wel een aardig stuk. Negentiende eeuw, Balkan, muntzilver dat bewerkt is volgens de Nielotechniek ( nielleren: lijkt op emailleren alleen wordt er ipv email, niello (tula) op het metaal aangebracht en is zwart van kleur.) De gesp ligt al zo lang ik me kan herinneren in de sieradendoos van mijn moeder en er is nooit iets mee gedaan. Het is een Russische bruidsschat geweest. Meneer Polak vertelde nog over de kwaliteit van het muntgeld uit de negentiende eeuw en schatte mijn object uiteindelijk op 375 euro.

Het was niet het gedroomde scenario van "de grote slag", maar het was wel erg leuk om meer te weten over de gesp.

vastelaovend in Limburg poster

Sidi El Karchi (Sittard, 1975) is de maker van de ‘Vastelaovend in Limburg'-poster 2012 (oplage 100.000). Zijn creatie is dinsdagmiddag gepresenteerd in het Provinciehuis in Maastricht. Het is de zevende poster in een succesreeks die in 2006 begon met Chrit Rousseau en gevolgd werd door Jack Poels (2007), Toon Hermans (2008), Frans Malschaert (2009), Tanja Ritterbex (2010) en Jack Vreeke (2011).
De initiatiefnemers zijn de Provincie Limburg, de Media Groep Limburg (waartoe Dagblad De Limburger en Limburgs Dagblad behoren) en de Sjeng Kraft Kompenei. De drie partners willen het cultuurfenomeen ‘Vastelaovend' versterken en de poster is daar een van de dragers voor. Elk jaar selecteren vertegenwoordigers van provincie en Kompenei een kunstenaar, 'aanmelden' hiervoor heeft geen zin. Volgens de organisatie heeft uitverkorene Sidi El Karchi de carnavalssfeer in een prachtig schilderij gevangen.
De poster is door middel van een afhaalbon die woensdag 1 februari in de Limburgse kranten staat gratis te bemachtigen op de servicepunten van de kranten. Ook de adressen van die servicepunten staan woensdag 1 februari in de kranten.
Sidi El Karchi is geen onbekende in Limburg en daarbuiten. Hij was de eerste winnaar van de inspiratieprijs van het Prins Bernard Cultuurfonds Limburg. Hoewel El Karchi zijn Marokkaanse afkomst niet als een integraal onderdeel van zijn kunst ziet, merkte de jury van de inspiratieprijs wel op dat zijn werk zich richt op ‘het raakvlak van culturen' en de ‘kruiswegen' van religies. Uit een recensie van 2005: ‘El Karchi, op de dezelfde dag en tijd geboren als Michelangelo 500 jaar eerder, is in Sittard geboren, een zoon van Marokkaanse ouders. Opgevoed in een traditioneel en niet streng religieus gezin, is hem nooit een strobreed in de weg gelegd om een kunstopleiding te volgen. Als kind al tekent hij veel en in gezelschap gaat hij het liefst in een hoek tekenen. Hij vindt de kwestie van zijn afkomst irrelevant. Hij ziet zichzelf in de eerste plaats als Sidi, een persoon die ook nog kunstenaar is. Zijn invloeden komen voornamelijk uit de westerse kunst omdat hij als kind al daarmee in aanraking kwam in de vorm van Van Goghs werk.'' Sidi Al Karchi won in 2004 de Bommel van Dam-prijs. Uit het juryrapport: ‘De geschilderde portretten zijn waarachtige karakterstukken: scherp geobserveerd, sereen en betrokken. Ze stralen verfijning, stabiliteit en liefde uit'.
bron: dagblad De Limburger

het prachtige werk van Maartje van den Brand

in de trein

In de trein aan de  andere kant van het gangpad zaten/lagen drie jonge mannen. Uit hun gesprek maakte ik op dat ze de avond ervoor gefeest hadden en dat ze liever in bed waren blijven liggen. 
Twee van de drie bleken broers te zijn en ze maakten zich druk over de verjaardag van hun moeder waarnaar ze onderweg waren. Ze hadden geen cadeau, ze hadden zelfs geen kaart op de post gedaan.
Toen hoorde ik een vrouwenstem die zei dat ze er niets aan kon doen dat ze hun gesprek gevolgd had ( zo als iedereen in de wagon) en dat ze misschien wel iets voor hun had. Ze had nl net een aantal prachtige kaarten gekocht in Utrecht en als de jongens wilden mochten ze een daarvan van haar overkopen.
De jongens bestudeerden de kaarten en lazen hardop voor wat er op te lezen was. Ze kozen de kaart met de volgende tekst:

Bloemen hebben zoveel kleuren
Bloemen hebben zoveel geuren
Bloemen om geluk te wensen
Verschillende bloemen
Voor verschillende mensen
Maar speciaal voor jou een bloemenkaart
Met veel geluk, omdat jij verjaart!

Tevreden leunden ze achterover, waarbij een van hen zei dat ze uren gezocht hadden naar die kaart met die speciale tekst. Ze zouden er nog een bos bloemen bij doen ( te koop op het station) en tegen hun moeder zeggen dat ze zelf maar een voorstelling in de schouwburg moest uitzoeken waar ze dan later het kaartje voor zouden kopen..

ja maar, eigenlijk...

ja maar ik ben te oud
ja maar ik heb geen tijd
ja maar ik kan toch niet doen alsof
ja maar ik doe het altijd zo
ja maar wat zullen ze wel niet denken
ja maar, ja maar, ja maar.
Een goede tweede is het woordje eigenlijk....
eigenlijk moet ik nog.....
eigenlijk zou ik dit .....
eigenlijk kan dit toch niet
eigenlijk had ik willen zeggen...
En is alles wat voor de woordjes ja maar, staat een leugen?
Ik wil je wel helpen maar....Dus zou je eigenlijk nee willen zeggen?
En waarom is het toch zoooooo moeilijk om NEE te zeggen???
Ik ga er in ieder geval eens goed over nadenken'........

schrijfcursus

Een van de opdrachten die we kregen tijdens de korte-verhalen-schrijven-cursus van 2010 was het schrijven van een tien-minutenverhaaltje met als thema:
haast

Dit is wat ik toen schreef:
06.00 zie ik in verlichte cijfers op mijn wekker staan. Veel te vroeg om op te staan, bovendien heb ik een kloppend hoofdpijn boven mijn ogen. Op het moment dat ik me omdraai merk ik dat er een klam zweetlaagje over mijn hele lijf zit en de rillingen lopen over mijn rug. Over een uur moet ik opstaan en de paniek breek me uit. Stel je voor dat ik werkelijk een griep of zo heb. Dat kan niet, dat kan echt niet bedenk ik ongerust. Ik probeer me te concentreren op het ontspannen van mijn lichaam, een uurtje slaap kan net het verschil uitmaken tussen fit wakker worden of niet.

Het is druk en terwijl ik me naar mijn afspraak haast zie ik in een voortuintje een mevrouw staan. Ze zwaait met haar armen in de lucht en roept onderwijl van alles. Ik kan niet verstaan wat ze zegt en heb geen tijd om er bij stil te blijven staan. Iets wat ik toch enigszins beschaamd laat gebeuren. Wat nou als er iets ernstigs aan de hand is en ik straks in de krant lees dat een oudere dame is beroofd of nog erger en ik heb geen helpende hand uitgestoken. Met een zucht loop ik de volgende straat in en loop bijna tegen een vrouw op met een te zware grote boodschappentas. Ze loopt er duidelijk mee te zeulen. Ze heeft dezelfde jas aan als die van mijn moeder, maar ze heeft een grote gebreide muts op het hoofd die ik niet ken. Jeetje mensen toch!! Geërgerd vervolg ik mijn weg bedenkend dat men in de ochtenduren de mensen die op weg zijn naar hun werk of een afspraak voorrang moesten geven.

Terwijl ik me zo loop te ergeren en in gedachten ben geweest heb ik me verlopen. Ik sta in een straat die me vaag bekend voor komt maar waar ik toch niet precies van kan zeggen hoe hij heet. De huizen zijn oud, ze zijn allemaal hetzelfde op hun gordijnen en de kleur van de voordeur na. Op de hoek zie ik een ouderwets schoolgebouw. Er loopt niemand op straat, de buurt ziet er nogal verlaten uit. Geen auto's, geen brommertjes, geen gehaast, zelfs geen honden.

Ook dat nog, nu kom ik vast en zeker te laat op mijn afspraak. Ik probeer een aanknopingspunt te vinden waardoor ik me kan oriënteren. Geen kerktoren, geen andere hoogbouw. Vreemd omdat ik me toch midden in de grote stad bevind. Er beweegt een gordijn achter een raam en ik zie een hand die snel teruggetrokken wordt. Ik word bespiet! Langzaam loop ik door de straat en probeer het huis op nummer dertig zo onopvallend mogelijk in de gaten te houden. Daar beweegt het gordijn weer en tot mijn verbazing zie ik dat er een rode tuinkabouter op de vensterbank wordt gezet. En even later nog een. maar nu een met een karretje erbij. De handen die dit doen zien er oud uit, maar ze zijn het enige dat ik kan zien van de persoon die daar woont. Het plaatje met het huisnummer heeft ook iets bekends, maar ik kan er niet achter komen wat dat is. Ik realiseer me dat ik mijn tijd aan het verdoen ben en ik besluit om me om te draaien op mijn schreden en haast me naar de hoek van de straat.

Ha, daar zie ik die voortuin met dat nog steeds verontwaardigde oude vrouwtje, ze gebaart dat ik naar haar toe moet komen. Ik kan net zo goed even gaan kijken wat daar aan de hand is ik ben nu toch al te laat voor mijn afspraak. Dichterbij gekomen hoor ik haar vertellen dat er dieven geweest zijn, ze houdt een rood tasje in haar hand en ik denk dat ze beroofd is van haar portemonnee. Maar nee, op mijn vraag wat er gebeurd is vertelt ze dat iemand haar tuinkabouters gestolen heeft. Ik schrik en denk aan die kabouters op die vensterbank. "De een stond bij het minivijvertje vertelt ze opgewonden. Hij had een hengeltje, een rood jasje en een zwarte broek".  De andere kabouter had een kruiwagentje, hij stond al jaren bij die rozenstruik. Die kabouter vond ze de mooiste. Hij had een gele broek en een groen jasje en hij was vorig jaar nog opnieuw geverfd door haar zoon omdat de kleuren zo vaal geworden waren. "Hij had zulke lieve ogen," vertelt ze met een glimlach.

Ze draagt een vale roze ochtendjas, geruite pantoffels en onder haar rechterarm heeft ze een krant geklemd. Het rode tasje in haar hand danst op en neer met al haar handbewegingen. Ze ziet me ernaar kijken en steekt het naar me uit. "Dit lag in de tuin naast de vijver", ze overhandigt me ongevraagd het tasje. Het is een ouder tasje, beschadigd leer met een kapotte ritssluiting. Ik open het en er valt een witte, mooi geborduurde dameszakdoek uit. Verder zitten er een kam, een spiegeltje en een lipstift in het tasje. De geur van al die spullen ruikt naar vroeger. Het is duidelijk een vrouwentasje en ik roep verontwaardigd dat de dief dus een vrouw moet zijn. Het oude dametje knikt, zo ver had zij het ook al bedacht. Een vrouw die tuinkabouters steelt! Als ik heb ik het tasje helemaal geopend heb zie ik dat er onderin een verfrommelde enveloppe ligt. Ik strijk hem glad en lees het adres van mijn moeder.

Ergens is ondertussen een bel gaan rinkelen, misschien van die school verderop. Ik kijk het vrouwtje verbijsterd aan en durf haar niet te vertellen dat mijn moeder misschien wel......

Die schoolbel is wel heel erg irritant.

Dan word ik wakker en druk de knop van mijn wekker in. Mijn hoofd staat op springen en het duurt even voordat ik weet waar ik ben.