twee minuten stilte

Gisteren stopte de trein van Arena-Bijlmer-Amsterdam richting Utrecht om acht uur s'avonds. Iedereen in de wagon keek verbaasd rond en hier en daar klonk gemor. Toen hoorden we de conducteur omroepen dat de trein stopte vanwege de nationale twee minuten stilte in verband met dodenherdenking.

En het werd stil.

Tegenover mij zat een Aziatisch meisje dat ijverig zat te schrijven in een Aziatisch geschrift. Zij heeft waarschijnlijk geen idee gehad wat er gebeurde. Aan de andere kant van het gangpad zat een jonge vrouw te tikken op het schermpje van haar mobiele telefoon. Zij moet wel geweten hebben wat die twee minuten voor bedoeling hebben, maar ze staat vanwege haar jonge leeftijd heel ver weg van de tweede wereldoorlog en waarschijnlijk is er ook recent niemand overleden aan oorlogsgeweld in haar omgeving. Maar ze was in ieder geval stil.
Twee jonge meisjes moesten af en toe een beetje giechelen, een oudere mevrouw sloot haar ogen.

Om me heen kijkend denk ik aan al die mensen die nu herdacht worden en aan al die mensen die op welke manier dan ook de sporen van oorlogsgeweld met zich mee dragen.


Twee minuten maar, twee minuten zijn zo voorbij, leed om een geliefd iemand die omkomt in een oorlog duurt voor altijd.