maandag 19 december 2011

weer thuis

Na een maand gereisd te hebben door het prachtige Thailand kunnen we nu de rugzakken weer gaan opbergen en ons haasten met het opzetten van een kerstboom en het schrijven van de nieuwjaarskaarten..

maandag 14 november 2011

en de boer hij ploegde voort

In het voorjaar zagen we de boer met zijn hele gezin werken tussen de planten op zijn veld. Onkruid wieden met de hand. Het bleek te gaan om chichorei, een bewerkelijk gewas dat uiteindelijk bestemd was voor de zoetstof en de pharmacheutische industrie.
Afgelopen zondag zagen we hoe de oogst eruit zag. Een enorme machine die eerst het loof afsneed, de bieten op een loopband gooide waarna die op een hoop gelost werden. Een enorme berg lag te wachten op verder vervoer. De kroten roken nergens naar en van de grondstof voor blauwe verf die de chichorei ook zou opleveren was niets te zien. Ook de mooie blauwe bloemen hebben we niet gezien omdat de boer de planten niet zo ver door liet groeien.
Wilde Chichorei:
Van oorsprong komt de plant uit het Middellandse Zeegebied. In Nederland en België is de plant echter al vele eeuwen lang aanwezig en waarschijnlijk door de Romeinen meegebracht. Vooral in wegbermen, maar ook langs dijken kan ze worden aangetroffen. De bloeiperiode loopt van juli tot augustus.
Gebruik
De gemalen wortels werden, vooral in de negentiende eeuw, en worden als koffiesubstituut gebruikt door het hoge gehalte aan inuline. Nu wordt deze cichorei weer op vrij grote schaal verbouwd voor de productie van inuline. Hiervoor zijn verschillende rassen geselecteerd, die een betere wortelvorm, een hogere wortelproductie en een hoger gehalte aan inuline hebben dan de oorspronkelijk wilde cichorei.
De jonge cichoreibladeren kunnen in het voorjaar gebruikt worden in salades, maar ze smaken erg bitter. Tijdens het Joodse Paasfeest werden de bladeren gegeten bij het gebraden lam.

zaterdag 12 november 2011

project

Kleindochter wordt over een maand 1 jaar en deze bloemen zijn een onderdeel van het cadeau dat haar moeder en ik aan het maken zijn....

vrijdag 11 november 2011

nieuw modelletje

Op verzoek van een klant heb ik een muts voor haar "nagemaakt"en het resultaat is erg leuk geworden.

woensdag 9 november 2011

de laatste trui

De laatste trui van moeder is nu ook "verknipt" om verder door het leven te gaan als kussenovertrek op de bank. Zo zal ik iedere dag aan haar blijven denken.

zondag 6 november 2011

in de trein

In de trein aan de  andere kant van het gangpad zaten/lagen drie jonge mannen. Uit hun gesprek maakte ik op dat ze de avond ervoor gefeest hadden en dat ze liever in bed waren blijven liggen. 
Twee van de drie bleken broers te zijn en ze maakten zich druk over de verjaardag van hun moeder waarnaar ze onderweg waren. Ze hadden geen cadeau, ze hadden zelfs geen kaart op de post gedaan.
Toen hoorde ik een vrouwenstem die zei dat ze er niets aan kon doen dat ze hun gesprek gevolgd had ( zo als iedereen in de wagon) en dat ze misschien wel iets voor hun had. Ze had nl net een aantal prachtige kaarten gekocht in Utrecht en als de jongens wilden mochten ze een daarvan van haar overkopen.
De jongens bestudeerden de kaarten en lazen hardop voor wat er op te lezen was. Ze kozen de kaart met de volgende tekst:

Bloemen hebben zoveel kleuren
Bloemen hebben zoveel geuren
Bloemen om geluk te wensen
Verschillende bloemen
Voor verschillende mensen
Maar speciaal voor jou een bloemenkaart
Met veel geluk, omdat jij verjaart
!
Tevreden leunden ze achterover, waarbij een van hen zei dat ze uren gezocht hadden naar die kaart met die speciale tekst. Ze zouden er nog een bos bloemen bij doen ( te koop op het station) en tegen hun moeder zeggen dat ze zelf maar een voorstelling in de schouwburg moest uitzoeken waar ze dan later het kaartje voor zouden kopen..






dinsdag 1 november 2011

de truien van moeder

Vandaag heb ik nog twee truien van moeder verwerkt.
Een vestje voor Neave die onlangs geboren is en een vestje voor kleindochter Fiene.
Moeder zou met huivering hebben toegezien dat ik in haar kostbare truien zou gaan knippen, maar op deze manier wordt haar werk wel nog gebruikt...

maandag 31 oktober 2011

receptje

soep, jongen


Ik dacht dat Ras el Hanout  betekende dat het een kruidenmengsel is, net zoiets als Massala. Maar op internet staat het vertaald als: "hoofd van de winkel".
Van de ras el hanout die ik meegebracht heb uit Marokko heb ik onderstaande soep gemaakt:
3 eetlepels ras el hanout
1/2 thl safraan
1 eetlepel zout
3 eetl olijfolie
2 tenen knoflook gepureerd
2 eetl kleingesneden peterselie
2 eetl. kleingesneden verse koriander
1 grote ui in blokjes
1/2 pompoen in blokjes
1-2 ons breekbonen in stukjes gesneden
1 aardappel in stukjes
5 grote tomaten klein gesneden
1/2 kleingesneden stengel prei
een handvol knolselderie ( ev uit diepvries)
1 handvol kikkererwten ( ik kook altijd een grote hoeveelheid en bewaar die in kleine porties in de diepvries)
1 liter bouillon van kruidentablet of versgemaakt.
De helft van de olie verhitten en de blokjes pompoen daarin rondom bruin bakken, uit de pan halen en bewaren. Dan de andere helft van de olie verhitten en de ui en knoflook bakken, dan de droge kruiden toevoegen en bakken tot ze gaan geuren. Vervolgens de aardappels toevoegen en door het kruidenmengsel roeren todat ze gekleurd zijn en dan de rest van de groenten en de bouillon toevoegen. De soep laten sudderen tot de groenten beetgaar zijn.
Daarna de kleingesneden peterselie en koriander toevoegen en de soep op smaak brengen met zout en eventueel een half theelepeltje harissa. Maar voorzichtig met dat laatste, het is erg pittig.


zondag 30 oktober 2011

zusje werd zestig

Enige tijd geleden werd mijn zus zestig jaar. Al jaren liep ik rond met het idee om voor haar een woondeken te gaan maken van de truien die onze moeder gebreid en gedragen heeft. Iedere trui, ieder motief brengt de herinnering terug aan die moeder die altijd op hetzelfde plekje naast de haard zat met een hobbylamp binnen handbereik en altijd het onvermijdelijke breiwerk op schoot. Ze breide de moeilijkste motieven en keek daarnaast met een half oog ook nog naar de televisie.
Toen moeder overleed hebben we de mooiste truien bewaard. Uit iedere trui kon ik twee blokken van 25 bij 25 cm knippen die ik vervolgens afgewerkt heb met de overlockmachine. En nu omdat zusje jarig was heb ik er een woondeken van gemaakt.
Zusje was er zo blij mee dat ze in eerste instantie het cadeau niet durfde uit te pakken toen ze zag wat er in de doos zat.
Later vertelde ze dat ze er erg blij mee was en dat de warmte van de deken moeder weer een beetje dichterbij bracht.

ja maar, eigenlijk...

ja maar ik ben te oud
ja maar ik heb geen tijd
ja maar ik kan toch niet doen alsof
ja maar ik doe het altijd zo
ja maar wat zullen ze wel niet denken
ja maar, ja maar, ja maar.
Een goede tweede is het woordje eigenlijk....
eigenlijk moet ik nog.....
eigenlijk zou ik dit .....
eigenlijk kan dit toch niet
eigenlijk had ik willen zeggen...
En is alles wat voor de woordjes ja maar, staat een leugen?
Ik wil je wel helpen maar....Dus zou je eigenlijk nee willen zeggen?
En waarom is het toch zoooooo moeilijk om NEE te zeggen???
Ik ga er in ieder geval eens goed over nadenken'........

zaterdag 29 oktober 2011

schrijfcursus

Een van de opdrachten die we kregen tijdens de korte-verhalen-schrijven-cursus van 2010 was het schrijven van een tien-minutenverhaaltje met als thema:
haast

Dit is wat ik toen schreef:
06.00 zie ik in verlichte cijfers op mijn wekker staan. Veel te vroeg om op te staan, bovendien heb ik een kloppend hoofdpijn boven mijn ogen. Op het moment dat ik me omdraai merk ik dat er een klam zweetlaagje over mijn hele lijf zit en de rillingen lopen over mijn rug. Over een uur moet ik opstaan en de paniek breek me uit. Stel je voor dat ik werkelijk een griep of zo heb. Dat kan niet, dat kan echt niet bedenk ik ongerust. Ik probeer me te concentreren op het ontspannen van mijn lichaam, een uurtje slaap kan net het verschil uitmaken tussen fit wakker worden of niet.

Het is druk en terwijl ik me naar mijn afspraak haast zie ik in een voortuintje een mevrouw staan. Ze zwaait met haar armen in de lucht en roept onderwijl van alles. Ik kan niet verstaan wat ze zegt en heb geen tijd om er bij stil te blijven staan. Iets wat ik toch enigszins beschaamd laat gebeuren. Wat nou als er iets ernstigs aan de hand is en ik straks in de krant lees dat een oudere dame is beroofd of nog erger en ik heb geen helpende hand uitgestoken. Met een zucht loop ik de volgende straat in en loop bijna tegen een vrouw op met een te zware grote boodschappentas. Ze loopt er duidelijk mee te zeulen. Ze heeft dezelfde jas aan als die van mijn moeder, maar ze heeft een grote gebreide muts op het hoofd die ik niet ken. Jeetje mensen toch!! Geërgerd vervolg ik mijn weg bedenkend dat men in de ochtenduren de mensen die op weg zijn naar hun werk of een afspraak voorrang moesten geven.

Terwijl ik me zo loop te ergeren en in gedachten ben geweest heb ik me verlopen. Ik sta in een straat die me vaag bekend voor komt maar waar ik toch niet precies van kan zeggen hoe hij heet. De huizen zijn oud, ze zijn allemaal hetzelfde op hun gordijnen en de kleur van de voordeur na. Op de hoek zie ik een ouderwets schoolgebouw. Er loopt niemand op straat, de buurt ziet er nogal verlaten uit. Geen auto's, geen brommertjes, geen gehaast, zelfs geen honden.

Ook dat nog, nu kom ik vast en zeker te laat op mijn afspraak. Ik probeer een aanknopingspunt te vinden waardoor ik me kan oriënteren. Geen kerktoren, geen andere hoogbouw. Vreemd omdat ik me toch midden in de grote stad bevind. Er beweegt een gordijn achter een raam en ik zie een hand die snel teruggetrokken wordt. Ik word bespiet! Langzaam loop ik door de straat en probeer het huis op nummer dertig zo onopvallend mogelijk in de gaten te houden. Daar beweegt het gordijn weer en tot mijn verbazing zie ik dat er een rode tuinkabouter op de vensterbank wordt gezet. En even later nog een. maar nu een met een karretje erbij. De handen die dit doen zien er oud uit, maar ze zijn het enige dat ik kan zien van de persoon die daar woont. Het plaatje met het huisnummer heeft ook iets bekends, maar ik kan er niet achter komen wat dat is. Ik realiseer me dat ik mijn tijd aan het verdoen ben en ik besluit om me om te draaien op mijn schreden en haast me naar de hoek van de straat.

Ha, daar zie ik die voortuin met dat nog steeds verontwaardigde oude vrouwtje, ze gebaart dat ik naar haar toe moet komen. Ik kan net zo goed even gaan kijken wat daar aan de hand is ik ben nu toch al te laat voor mijn afspraak. Dichterbij gekomen hoor ik haar vertellen dat er dieven geweest zijn, ze houdt een rood tasje in haar hand en ik denk dat ze beroofd is van haar portemonnee. Maar nee, op mijn vraag wat er gebeurd is vertelt ze dat iemand haar tuinkabouters gestolen heeft. Ik schrik en denk aan die kabouters op die vensterbank. "De een stond bij het minivijvertje vertelt ze opgewonden. Hij had een hengeltje, een rood jasje en een zwarte broek".  De andere kabouter had een kruiwagentje, hij stond al jaren bij die rozenstruik. Die kabouter vond ze de mooiste. Hij had een gele broek en een groen jasje en hij was vorig jaar nog opnieuw geverfd door haar zoon omdat de kleuren zo vaal geworden waren. "Hij had zulke lieve ogen," vertelt ze met een glimlach.

Ze draagt een vale roze ochtendjas, geruite pantoffels en onder haar rechterarm heeft ze een krant geklemd. Het rode tasje in haar hand danst op en neer met al haar handbewegingen. Ze ziet me ernaar kijken en steekt het naar me uit. "Dit lag in de tuin naast de vijver", ze overhandigt me ongevraagd het tasje. Het is een ouder tasje, beschadigd leer met een kapotte ritssluiting. Ik open het en er valt een witte, mooi geborduurde dameszakdoek uit. Verder zitten er een kam, een spiegeltje en een lipstift in het tasje. De geur van al die spullen ruikt naar vroeger. Het is duidelijk een vrouwentasje en ik roep verontwaardigd dat de dief dus een vrouw moet zijn. Het oude dametje knikt, zo ver had zij het ook al bedacht. Een vrouw die tuinkabouters steelt! Als ik heb ik het tasje helemaal geopend heb zie ik dat er onderin een verfrommelde enveloppe ligt. Ik strijk hem glad en lees het adres van mijn moeder.

Ergens is ondertussen een bel gaan rinkelen, misschien van die school verderop. Ik kijk het vrouwtje verbijsterd aan en durf haar niet te vertellen dat mijn moeder misschien wel......

Die schoolbel is wel heel erg irritant.

Dan word ik wakker en druk de knop van mijn wekker in. Mijn hoofd staat op springen en het duurt even voordat ik weet waar ik ben.

maandag 24 oktober 2011

overgestapt

Hallo lezer,

vanaf vandaag ga ik verder met Blogspot.com omdat ik me in het concept van weblog.nl niet meer kon vinden.Het zal nog wel een tijdje duren voordat ik alles heb ingericht zoals ik dat graag wil, maar
ik hoop dat we samen weer net zoveel leesplezier zullen gaan beleven, groet Elly