donderdag 31 mei 2012

the best exotic Marigold hotel

The Best Exotic Marigold Hotel PosterEen AANRADER!!

Zeven Britse gepensioneerden met uiteenlopende levens en karakters worden geconfronteerd met een marginaal bestaan als vijfenzestigplusser, troosteloze aanleunwoningen en bemoeizuchtige (schoon)zonen. Elk van hen komt in deze levensfase voor een moeilijke keuze te staan. Op die leeftijd plan je niet vooruit, “I don’t even buy green bananas”, horen we Muriel zeggen. Maar als ineens een gelikte reclamefolder een luxueus resort in India aanprijst, het Best Exotic Marigold Hotel, pakken ze stuk voor stuk halsoverkop hun koffers. De oudjes gaan hun geluk beproeven aan de andere kant van de wereld.

Als eerste is daar de sympathieke Evelyn. Haar recentelijk overleden man heeft haar achtergelaten in eenzaamheid en afhankelijkheid, maar ook in een huis dat ze niet meer kan betalen. Hork Muriel zou het niet in haar hoofd halen haar woonplaats te verlaten, ware het niet dat ze in India meteen een nieuwe heup kan krijgen terwijl ze in eigen land op de wachtlijst moet. De ouwe vrijster is een zuurpruim van de bovenste plank: egocentrisch, onuitstaanbaar en ronduit racistisch. Rechter Graham, als enige eerder in India geweest, wordt meteen als de leider van de groep beschouwd. Terwijl nou juist zijn motieven om naar het Oosten af te reizen niet helemaal duidelijk zijn. Het reisgezelschap is niet compleet zonder het echtpaar Douglas en Jean, een huwelijk waarin zij de broek aanheeft en hij alles al veel te lang laat en toelaat. En dan zijn daar nog de vrouwenmagneet Norman en mannenverslindster Madge, die door een gemeenschappelijke zoektocht naar hartstocht aan dezelfde bar belanden en aldus geconfronteerd worden met hun opgetrokken maskerade, hun stijgende leeftijd en daarmee dalende kansen.

Alle zeven hebben zo hun eigen redenen voor het maken van de reis en hun zaken om mee in het reine te komen. Eenieder is op zoek naar iets, of het nu zelfredzaamheid, boetedoening of een vermogende maharadja is. Aangekomen bij het hotel blijkt van de beloofde luxe maar weinig waar te zijn. Waar uitbater Sonny een mondain resort ziet, ziet ieder ander een stoffig bouwval. De piepjonge eigenaar is vastberaden het project dat zijn vader startte tot een goed einde te brengen, hij zal van het hotel een succes maken. De charmante Sonny kan het niet lang kwalijk genomen worden en het bejaarde genootschap ziet zich genoodzaakt er het beste van te maken.

De komedie, gebaseerd op de roman These Foolish Things van Deborah Moggach, komt uit de koker van John Madden, die met Shakespeare in Love zeven Oscars in de wacht sleepte. Met The Best Exotic Marigold Hotel heeft de Britse regisseur opnieuw een innemende komedie gemaakt. De film doet ook meer dan eens denken aan Slumdog Millionaire en niet alleen omdat beide in India gesitueerd zijn en we in uitbater Sonny quizkandidaatje Jamal herkennen. The Best Exotic Marigold Hotel is ontwapenend als Slumdog Millionaire. En minstens zo hartverwarmend.

Haal mensen uit hun comfortzone en het wordt interessant. Verzamel de meest uiteenlopende karakters en je krijgt wrijving. Doet het altijd goed. Het feit dat het om bejaarden gaat is verfrissend en biedt de mogelijkheid om, naast de humor, ook de dramatiek die deze levensfase met zich mee brengt te tonen. Vanwege de veelheid aan personages moeten de persoonlijke geschiedenissen en drijfveren duidelijk worden door middel van gesprekken met elkaar. Soms doet de film daarom wat toneelmatig aan. Aan de andere kant is zowel de cast als de film op zijn best wanneer deze dialogen uitlopen op botsingen. Evelyn heeft daarnaast een blog (op het ‘interweb’) als uitlaatklep. Haar bevindingen zijn terug te horen in de af en toe opduikende voice-over. Jammer dat de makers denken de ontwikkeling van de groep op te moeten tekenen in generaliserende motto’s. Gelukkig wil de film niet al te moralistisch zijn. Het mag ook vooral niet te wrang worden. We zien wel straatkinderen, maar ze spelen cricket. De sores van de zeven worden aangestipt, maar daarna moet er ook weer gelachen worden. Het is en blijft een komedie. Daarom is al van begin af aan duidelijk dat de meest norse uiteindelijk degene blijkt die de groep bij elkaar houdt. En die twee die om elkaar heen draaien, kunnen niet anders dan elkaar uiteindelijk vinden.

Madden heeft de crème de la crème van het Engelse acteursgilde tot zijn beschikking. Zet ouwe rotten Judi Dench, Tom Wilkinson, Bill Nighy en Maggie Smith bij elkaar en je krijgt een krachtmeting die niet anders dan interessant kan worden. En van een onuitstaanbare Smith is het altijd genieten. De cast heeft zichtbaar lol in het verbale vuurwerk, het typisch Britse gezanik en de nu en dan kluchtige verwikkelingen. Het plezier spat ervan af. Het maakt The Best Exotic Marigold Hotel tot een onderhoudende, scherpe en bovenal innemende feelgoodfilm.
recensie Filmtotaal


woensdag 30 mei 2012

mirror mirror

Sneeuwwitje 2012 fotomooie verfilming van het aloude verhaal over liefde, haat, onschuld, geloof en de prinses en de slechte heks.
Julia Roberts als de slechte heks en de voor mij onbekende Lilly Collins als het prinsesje.
Sneeuwwitje 2012 fotoSneeuwwitje 2012 fotoPrachtige kostuums, prachtige decors en een leuke volwassen twist aan het verhaal.
Regiseur Tarsem Sing eindigt de film met een Indiaas/ Bollywood vrolijk  einde.

Net als eerdergenoemde sprookjesverfilmingen is Snow White een zogenaamde ‘re-imagining’. De bekende elementen als de betoverde spiegel en de giftige appel zijn gebleven, maar net even anders uitgewerkt. Anders dan het later dit jaar te verschijnen Snow White and the Huntsman is Snow White een film voor kinderen, en dat is te zien. De weelderige kostuums en sets, in barokke stijl met een flinke scheut Bollywood, zijn kleurrijk en met recht sprookjesachtig te noemen. Vooral een gekostumeerd bal, waarin een complete dierentuin aan uitdossingen voorbij komt, valt op.

Aan het verhaal is duidelijk minder aandacht besteed. Vooral de toevoegingen, zoals een beest dat het bos onveilig maakt en de werking van de betoverde spiegel, worden onvoldoende uitgewerkt. Verder zijn de acties van de personages van begin tot eind voorspelbaar. Hierdoor stellen de conflicten maar weinig voor en zal de film, zelfs voor kinderen, nergens echt spannend worden. Ook de afloop zal, op een variatie van een klassieke scène na, voor niemand een verrassing zijn.

Dit alles wordt echter ruimschoots goed gemaakt door de acteurs. De personages zijn weinig meer dan stereotypen, maar doordat de cast duidelijk zoveel plezier in hun rollen heeft, maakt dat eigenlijk niet zo veel uit. Vooral Julia Roberts is leuk in haar rol als verwende koningin. Zoals ze in de proloog aangeeft, is dit háár film en gaat ze lekker over de top met haar snerende dialogen. Haar scènes met Hammer zijn de leukste van de film. Na dramatische rollen in films als The Social Network en J. Edgar laat Hammer zien ook prima met komedie overweg te kunnen. Als prins Alcott is hij vaak het onderwerp van de grap, maar hij speelt het met humor en stijl. Lily Collins is mooi en innemend als Sneeuwwitje en overtuigt prima als de jonge prinses die vecht om haar koninkrijk terug te krijgen. Maar ondanks haar prettige samenspel met Hammer en de acteurs die de zeven dwergen spelen, staat ze in de schaduw van de leukere Roberts.

Humor heeft Snow White dus in overvloed en in alle soorten en maten. Voor kinderen valt er genoeg te lachen om de cartooneske humor van de zeven dwergen, terwijl hun ouders zich prima zullen vermaken met de agressieve avances van de koningin op de argeloze prins. Het zijn de humor en de goede cast die van Snow White zo’n vlotte en onderhoudende kinderfilm maken. Of het de beste Sneeuwwitjeverfilming is valt nog te bezien, maar door de mooie vormgeving is zij in ieder geval
wel de mooiste van het land.recensie van filmtotaal

maandag 28 mei 2012

Bienvenue Chez Les Ch'tis

Heerlijke feel-good-movie maar dan op z'n Frans, jammer dat ik die taal niet genoeg beheers want taal speelt een rol in deze film..

Bienvenue Chez Les Ch'tis
In Frankrijk was het een megahit. Ruim 25 miljoen Fransen (!) genoten van Bienvenue Chez Les Ch'tis, geregisseerd en geacteerd door komiek Dany Boon. Leuk? Wel als de Nederlandse ondertitelaar zijn werk goed doet.

Les Ch'tis is de bijnaam die de Fransen geven aan hun landgenoten in het noorden. Ze hebben een slechte reputatie: werkloos, boers en alcoholistisch (‘omdat het daar zo koud is'). Maar vooral: het ‘shtimi' is onverstaanbaar. In plaats van ‘tu' zeggen ze ‘ti'. Een a wordt een o, een ch wordt een sk en een s wordt een chi. Dat levert vermakelijke woordgrappen op die eigenlijk vooral leuk zijn als je de Franse taal beheerst.
Sukkelaar Philippe Abrams (Kad Merad) werkt in Zuid-Frankrijk bij de posterijen, maar wordt door eigen toedoen overgeplaatst naar Bergues, nabij de Belgische grens. Voorlopig gaat hij alleen. Zijn vrouw blijft in het zuiden. Ze koopt een dikke jas voor hem, een motoragent onderweg geeft uit medelijden geen bon. Brel zingt Le Vent du Nord en het regent pijpenstelen wanneer hij aankomt. De nieuwe directeur wordt ontvangen door Antoine Bailleul (Dany Boon), een doorgaans dronken postbode die nog bij z'n moeder woont. Philippe waant zich in de hel van het noorden.
Eigenlijk is Bienvenue Chez les Ch'tis gewoon een heel lange Belgenmop vol taalgrappen, waarbij Boon gelukkig weet hoe je een mop vertelt. Antoine raakt verliefd op postbaliemedewerkster Annabelle, en wanneer blijkt dat ‘hun' liedje I Just Called to Say I Love You is, van Ch'ti Veewonder, dan is dat Ch'tikem toch heel erg geestig.

zondag 27 mei 2012

woedend wieden

Geregeld kom ik hem tegen, de man die zo'n verschrikkelijke vorm van de ziekte Bechterew
heeft dat hij met gebogen hoofd door het leven moet ( ik denk tenminste dat het dat is) . Als ik hem tegen kom op de stoep verwacht ik telkens weer dat hij me ondersteboven zal lopen. Hij ziet me immers niet aankomen. Maar op het laatste moment heft hij zijn hoofd ietsje op en trekt hij zijn wenkbrauwen tot het uiterste omhoog waardoor hij me even kan zien. Op mijn "goededag" krijg ik dan een onverstaanbare mompel, of helemaal geen reactie.
Het is een beetje een vreemde man, hij woont in een pension en niemand weet waar hij vandaan komt.
Geen baan, want hij loopt op alle momenten van de dag door het dorp.
Dát hij geen baan heeft kan ik me voorstellen, of ze zouden hem moeten inzetten om knoopjes te sorteren of pillen in doosjes doen. In ieder geval iets waarbij een gebogen hoofd een pre kan zijn.
Wat zou hij doen om zijn tijd om te krijgen, behalve kijken naar verloren goederen die op de grond liggen.

Vorige week zag ik dat het fietspad waar ik langs liep bezaaid was met pollen gras en onkruid en een eindje verderop zag ik de man met het gebogen hoofd. Hij was het onkruid aan het wieden dat langs dat fietspad groeide. Het zweet liep langs zijn hoofd en hij was zo intensief bezig dat hij me niet opmerkte, geen krampachtig opgeheven hoofd met dito wenkbrauw. Een groot mes in zijn handen waarmij hij verwoed de pollen wiede die hij met een woedend gebaar achter zich op dat fietspad gooide.
Een goede manier om eventuele frustraties kwijt te worden denk ik en hij kan voorlopig nog vooruit..

zaterdag 26 mei 2012

boodschappentas

J.&J. gingen trouwen. Ik was uitgenodigd, maar kon er helaas door omstandigheden niet bij aanwezig zijn. Vanwege dezelfde omstandigheden was het cadeau ook niet op tijd klaar, maar deze week lukte het om de laatste draadjes af te knippen.



oefeningen3

veldboeket met beestjes:



vrijdag 25 mei 2012

donderdag 24 mei 2012

Amsterdam

Vandaag zag ik de tentoonstelling Bodyworlds in Amsterdam.
Een indrukwekkende tentoonstelling van en over het menselijke lichaam. Je ziet echt helemaal compleet in het geprepareerde echt hoe een lichaam in elkaar zit. Lichamen in bepaalde poses, maar ook onderdelen en gescande doorsneden van onderdelen maken duidelijk dat ons lichaam een wonder van techniek en chemie is.
Ik mocht er niet fotograferen en kan eigenlijk alleen maar zeggen: "gaat dat zien"want het is prachtig.
We stapten uit de sneltram cq metro bij station Zuid en ook daar viel de mond open, zo'n prachtige moderne omgeving.
Later echter konden we toch ook weer genieten van de aanblik van een stukje ouder Amsterdam.

zaterdag 19 mei 2012

knopendoos

heb je nog oude knoopjes??

kijk eens wat je er allemaal mee kan doen!!

hier vind je een videofilmpje

1

Pinned Image

maandag 7 mei 2012

Red Dog

Red Dog (2011)
Mooie film met prachtige beelden over de rode aarde in Australië en het ontstaan van een nieuw dorp bewoond door, in eerste plaats alleen maar mannen, uit onnoembaar veel verschillende landen.
Je gaat vanzelf houden van die grote rode hond.
Dit familiedrama toont de impact die een zwerfhond heeft op het leven van een groep ruige mijnwerkers. Red Dog brengt een gemeenschap samen tijdens een periode wanneer een klein afgelegen stadje uitgroeit tot een grote mijnbouwstad. Red Dog komt voor het eerst in de stad wanneer hij slim genoeg is om mee te liften door de Australische achterlanden. Op zijn beurt wekt Red Dog moed op bij sommige mannen, redt het leven van anderen, en biedt een troostend oor wanneer het het meest nodig is. Hoewel de mijnwerkers hem liefhebben proberen de beheerders van het woonwagenpark waar ze allemaal wonen Red Dog te verjagen. Uiteindelijk zal hij het op moeten nemen tegen zijn aartsvijand, Red Cat.

zaterdag 5 mei 2012

twee minuten stilte

Gisteren stopte de trein van Arena-Bijlmer-Amsterdam richting Utrecht om acht uur s'avonds. Iedereen in de wagon keek verbaasd rond en hier en daar klonk gemor. Toen hoorden we de conducteur omroepen dat de trein stopte vanwege de nationale twee minuten stilte in verband met dodenherdenking.

En het werd stil.

Tegenover mij zat een Aziatisch meisje dat ijverig zat te schrijven in een Aziatisch geschrift. Zij heeft waarschijnlijk geen idee gehad wat er gebeurde. Aan de andere kant van het gangpad zat een jonge vrouw te tikken op het schermpje van haar mobiele telefoon. Zij moet wel geweten hebben wat die twee minuten voor bedoeling hebben, maar ze staat vanwege haar jonge leeftijd heel ver weg van de tweede wereldoorlog en waarschijnlijk is er ook recent niemand overleden aan oorlogsgeweld in haar omgeving. Maar ze was in ieder geval stil.
Twee jonge meisjes moesten af en toe een beetje giechelen, een oudere mevrouw sloot haar ogen.

Om me heen kijkend denk ik aan al die mensen die nu herdacht worden en aan al die mensen die op welke manier dan ook de sporen van oorlogsgeweld met zich mee dragen.


Twee minuten maar, twee minuten zijn zo voorbij, leed om een geliefd iemand die omkomt in een oorlog duurt voor altijd.

Dodenherdenking. Foto: ANP