das boot

Gezeten aan de kant van het kanaal zag ik een mooie boot aan komen varen. Een witte boot met veel blauw en een Duitse vlag. Op het achterdek zat een vrouw te lezen en het geheel maakte een jaloersmakende relaxte indruk.
Op het moment dat de boot bijna bij me was hoorde ik vanuit de stuurhut een luide mannenstem: "wo ist den mein caffee?" De vrouw legde het tijdschrift even op haar schoot en luisterde met een geirriteerde blik naar de stem. Ze zuchtte en nam het tijdschrift weer in haar handen. Even later weer die mannenstem die das Weib vervloekte. Hij vroeg zich af waarom ze überhaupt mee gekomen was en waarom hij altijd alles alleen moest doen.
De vrouw ontmoette op dat moment mijn blik. Ik kon op die afstand niet zien of ze bloosde, maar ik kon het me wel voorstellen.
Ze haalde haar schouders op in onverschilligheid en verdiepte zich weer in haar leesblad.
Ik verwachtte de mannenstem weer, maar het bleef stil.
Waarschijnlijk hadden deze twee mensen een soort van ritueel, een soort van gewoonte om op deze manier te communiceren.

Het relaxte van de aanblik van die boot was ineens een stuk minder jaloersmakend...