Op zo'n wunderschönen tag slenterden we een beetje rond door het stille dorpje. Bij de bakker zag je geen kip en bij het winkeltje "zur post", waar je behalve post brengen ook wat boodschappen kon doen, zag je wel een beetje bedrijvigheid.
Kinderen met rugzakjes en veel rose kleuren in hun kleding liepen over straat. Ik denk dat ze met een busje naar school gaan want een schoolgebouw heb ik nergens gezien.
De oude man met de klak op z'n hoofd en een peuk in een mondhoek monsterde ons met het niet dicht geknepen oog. Hij volgde onze passen en schudde op een gegeven moment zijn hoofd.
Nieuwsgierig geworden liep ik op hem af omdat ik wilde weten waarom hij met zijn hoofd schudde.
Helaas heb ik het antwoord op mijn vraag niet kunnen verstaan. De peuk bleef standvastig hangen in die mondhoek en meneer sprak een voor mij onverstaanbaar dialekt. Echter de toon en de felheid van zijn "preek" deden mij vermoeden dat hij ons maar een stelletje lapschwanzen vond die niet hoefden te werken en maar wat liepen te slenteren....
De rest van de dag hebben we doorgebracht met zwoegen en zweten, helaas voor de oude man niet met werken, maar met het bedwingen van een aantal grote heuvels en we voelden ons verheven boven de status van lapschwanz.
1 opmerking:
Nou Elly,
ik kan jou toch zéker geen lapschwanz noemen!
Leuk verslag.
Groetjes,
Een reactie posten