we need to talk about Kevin

Een intrigerende film die je op het puntje van je stoel zet.

Moeder en reisboekenschrijfster Eva (Tilda Swinton) heeft al vanaf de geboorte van haar zoon Kevin (de imposant demonische Ezra Miller) het gevoel dat er iets mis is met de jongen. In haar ogen is hij een manipulatief, sadistisch monster. Maar goedige vader Franklin (John C. Reilly) doet alle incidentjes die kunnen wijzen op de verrotte inborst van hun zoon af als ongelukjes of een vervelende samenloop van omstandigheden. Op zijn zestiende verjaardag gaat Kevin echter met een (van zijn vader gekregen) kruisboog naar school en houdt daar gruwelijk huis.
De Schotse regisseuse Lynne Ramsay, die hiervoor vooral films maakte over het Britse arbeidersmilieu, kiest met We need to talk about Kevin niet voor sensatie, integendeel. Zij weet uitstekend maat te houden en laat van de slachting zelf slechts in flitsen de voorbereidingen en de arrestatie van de dader zien. Tussendoor toont ze een groot aantal episodes uit het leven van Kevin die met de kennis van nu tekens aan de wand waren dat er iets niet deugt met de jongen. Zij vertelt zijn levensverhaal door de ogen van moeder Eva, die naderhand probeert in het reine te komen met de gruwelijke daad van haar zoon.

Huiveringwekkend
De even subtiele als huiveringwekkende film verkent de vraag of de slechtheid van het titelpersonage te herleiden is tot nature of nurture, maar weigert daar te allen tijde een antwoord op te geven. Is Eva een slechte moeder? Is Kevin een slechte zoon? Of ligt het misschien gewoon aan de hedendaagse maatschappij, waarin dankzij alle haat en paranoia kinderen niet meer weten wat goed of slecht is? Die keuze is aan het publiek zelf, bij wie de beelden nog dagenlang door het hoofd blijven spoken. Dit is behalve aan het onderwerp zelf en de beklemmende regie van Ramsay vooral te danken aan de sublieme acteurs, Tilda Swinton voorop. Zij speelt als gekwelde moeder Eva vermoedelijk de beste rol uit haar toch al imposante carrière.