het noorden van Thailand

In het noorden van Thailand zijn we op een dag op stap geweest met Kee een van de locale gidsen. Een amaibel mens met een zachte vriendelijke stem. Hij was opgegroeid in de jungle, en had jaren als Monk geleefd.
Hij bracht ons in alle vroegte naar een Karen dorpje waar de longneks ( de Padaung) en de Lahu samenwoonden. Het dorpje was aan het ontwaken, vrouwen stonden hun haren te kammen, kinderen renden rond tussen de honden en de kippen, vuurtjes werden gestookt en toen ze ons zagen aankomen werden haastig winkeltjes geopend want men leeft van het toerisme. Van de Thaise regering mogen ze gratis in dit gebied wonen maar ze moeten wel zelf voor hun onderhoud zorgen.

Jammer genoeg zijn alleen de geweven doeken en sjaals authentiek en verkopen ze voor de rest alleen maar industrieel gemaakte spullen.

In het verderop gelegen Lisu dorpje was bijna niemand thuis. Een paar kinderen speelden op een soort van pleintje en een vrouw met haar dochter haalde snel wat verkoopbaar spul tevoorschijn. De moeder probeerde de vragen van onze gids te beantwoorden met behoud van het overtollige zwarte speeksel in haar mond. Ze kauwde op bladeren en kruiden die haar een aangenaam gevoel gaven. Verderop zat een andere vrouw onder haar veranda met een trapnaaimachine het o zo bekende kleurrijke materiaal van de Lisu te maken. Ze naaide er een label in van een hotel, een opdracht dus. Het was  heet ,droog en stil op die berg. Ik had gehoopt op een kleurrijk beeld, maar de dames dragen hun kleurrijke kleding alleen maar op hoogtijdagen en als ze de souveniers gaan verkopen in de steden.Toen we terug gingen zaten de eerder genoemde moeder en dochter elkaar op hun gemak te ontluizen. "removing the white ones" noemde onze gids dat en blijkbaar vond hij dat een gewone dagelijkse bezigheid.

Bij het afdalen leerden we over kruiden en geneeskrachtige planten die overal gewoon te vinden zijn. Kee liet ons vanalles proeven, het meeste smaakte bitter, maar met het een kon je maagpijn bestrijden en met het ander je keelpijn. Het was wonderlijk om met iemand met zoveel kennis rond te mogen lopen. Hij vertelde dat hij soms ook survival tochten ondernam met mensen. Met een tentje de jungle in en ik kon me voorstellen dat je onder zijn begeleiding ook nog heelhuids thuis kwam. Op een gegeven moment stopte hij toen hij een gat in de grond ontdekte ter grootte van een twee-euromunt. Hij porde er met een stokje in en mompelde dat "it" wel zou slapen. Na nog eens met een groter stokje te hebben gepord zei hij dat "it"er misschien helemaal niet in zou zitten. Op mijn vraag wat "it"dan wel niet was antwoordde hij: "the tarantula", waarna ik van schrik bijna van de berg viel. Volgens Kee hoefden we niet bang te zijn voor die grote spin want ze bijten mensen nooit..