Tussen Kunst en Kitsch

Maandag 13 februari waren we te gast bij het programma "Tussen kunst en Kitsch" in het in Continium in Kerkrade. We hadden kaarten voor het tijdstip van 12.00 uur en op dat uur mochten we naar beneden naar de kantine waar we een consumptie konden gebruiken in afwachting van het moment dat we daadwerkelijk met onze meegebrachte kunst of kitsch naar de deskundigen mochten gaan. We hadden een nummertje gekregen en om het halve uur mochten er vijftig mensen doorstromen. Het wachten werd aangenaam gemakkelijk gemaakt door alle mensen om ons heen. Mensen met enorme pakketten, met grote tassen vol spullen, met beelden en zelfs met kasten.

Eenmaal binnen ging ik op zoek naar meneer Aardewerk die van het zilver was. Helaas was de man bezig met een opname en moesten we een tijdje op hem wachten. Dat gaf echter de gelegenheid om eens rond te neuzen en zo zagen we bij de sieraden dat een mevrouw met een bijzondere hanger gevraagd werd om mee te werken aan een aparte opname. Zij weigerde dat omdat ze dat niet "trok". De deskundige de heer Akkermans wees haar erop dat ze du moment dat ze over de drempel van het programma stapte min of meer verplicht was om mee te werken. Ze vroeg daarop aan een mevrouw naast haar die ze niet kende of die haar wilde vertegenwoordigen. Onder protest ging Dhr Akkermans daar mee akkoord. De mevrouw had een gouden hanger met een in lavasteen uitgesneden afbeelding van een godin. Ze had dat sieraad ergens uit een bak gegrabbeld op een rommelmarkt. Het droomscenario dus.

 Uiteindelijk was meneer Aardewerk ook weer terug en kon ik hem mijn vreemde lepeltje laten zien. Het bleek een apothekerslepeltje te zijn. De apotheker mengde er poeders mee, of smolt een tablet in wat water. Door het schudden van het lepeltje zeefde hij alles dmv het zeefje in het kommetje van de lepel. Het materiaal stelde niet zo veel voor het was zilverpleet, maar het model was wel curioos.

Mijn volgende object moest beoordeeld worden door Dhr J. Polak die de niet westerse kunst voor zijn rekening nam. Daar stond een lange rij mensen te wachten met de meest uiteenlopende voorwerpen bij zich. Er waren zowieso mensen bij die met grote pakketten en zware tassen sjouwden. Maar het wachten bij meneer Polak was geen straf, de man had zichtbaar plezier in zijn werk en met veel humor behandelde hij de kunst, maar vooral de kitsch. "Zet hier maar een mooie bos bloemen in mevrouw"zei hij tegen de dame met een vaasje zonder waarde. Mijn zilveren gesp vond hij wel een aardig stuk. Negentiende eeuw, Balkan, muntzilver dat bewerkt is volgens de Nielotechniek ( nielleren: lijkt op emailleren alleen wordt er ipv email, niello (tula) op het metaal aangebracht en is zwart van kleur.) De gesp ligt al zo lang ik me kan herinneren in de sieradendoos van mijn moeder en er is nooit iets mee gedaan. Het is een Russische bruidsschat geweest. Meneer Polak vertelde nog over de kwaliteit van het muntgeld uit de negentiende eeuw en schatte mijn object uiteindelijk op 375 euro.

Het was niet het gedroomde scenario van "de grote slag", maar het was wel erg leuk om meer te weten over de gesp.